Het 200-jarig jubileum van de moderne spoorwegen werd gevierd met een herdenkingsgedicht van Poet Laureate Simon Armitage CBE.
Het gedicht, getiteld 'De langste trein ter wereld', wordt vandaag (29 augustus) gepubliceerd als onderdeel van Railway 200, een nationale viering van het verleden, heden en de toekomst van de spoorwegen, waarbij wordt onderzocht hoe deze Britse uitvinding ons leven en levensonderhoud heeft gevormd.
Het tweehonderdjarig jubileum van Rail is geïnspireerd op de opening van de Stockton and Darlington Railway op 27 september 1825, een reis die de wereld voorgoed veranderde.
De langste trein ter wereld
We stonden in een noordelijk veld en waren er getuige van
voorbij schietend, met tonnen en schoorstenen,
een open vrachtwagen slepen, waarbij stof opwaait
en vonken uitspuwen terwijl het galoppeerde
de metalen weg. Wij hapten naar adem en de weg hapte terug.
Het bleef maar komen: we zaten met onze benen bungelend
over een stenen brug terwijl het stoomde,
wangen en borst opgeblazen, longen hijgend,
het gouden tijdperk slepen en een blauwe lucht verscheuren
met zilveren wolken. Wij salueerden – het toeterde terug.
Het bleef maar komen: van steile oevers
en op de platforms van het land hebben we gefloten en gevlagd,
probeerde een kijkje te nemen in de gestoffeerde Pullmans
en de aandacht trekken van belangrijke mensen
rijdend op pluchen kussens; we zwaaiden,
in de hoop dat een gehandschoende hand terug zou zwaaien.
Het bleef maar komen: we klapten als gekken
toen de dieselmotoren als een raket denderden,
staarden vanuit de straten en appartementen van de stad,
glimlachte naar honderden gezichten, alsof de rijtuigen
hele steden van passagiersstation weggeblazen
naar het station. Het bleef maar komen, tunnelend
onder bergketens en vervolgens overwelvende ravijnen
en canyons. Wanneer slaapwandelende coaches
's Nachts door de met gordijnen omgeven buitenwijken gesist
we wensten hen zoete dromen; toen vrachtcontainers
rolde en rommelde langs vertakkende zijlijnen
we knikten veelbetekenend naar het rollend materieel
en het knipoogde terug. Het bleef maar komen:
we gaven de gestroomlijnde machines een 'fist-bump' en een 'high-five'
van de toekomst, hier en daar wat kogels,
een zweefvlucht door de lucht. En we wachtten op de klok
de laatste wachtwagen die met zijn rode lantaarn zwaait,
maar dat gebeurde niet: de wereld rond
gekoppeld neus aan staart aan neus aan staart die trein
duurde twee eeuwen en duurt nog steeds voort.
Copyright 2025: Simon Armitage
Het gedicht wordt ook in deze voordracht van Simon Armitage verteld. De opname vond plaats in Marsden, West Yorkshire, waar Simon opgroeide. Zie de video: